Een kapster met een poezenhotel: dit is het verhaal van Lydia

Leestijd: 6 minuten

Een kattenmens in hart en nieren, dat is Lydia Deseyne (40). Door haar liefde voor katten besloot ze een poezenhotel op te richten voor mensen die een oppas nodig hebben voor hun poezen. Toen ze plots bericht kreeg van de overheid dat ze een diploma moest behalen om haar pension te mogen behouden, twijfelde Lydia geen seconde. Ze startte direct met de opleiding tot Dierenartsassistent, die ze al in 3 maanden afrondde.  

Bekijk direct de video:

Van kapsalon tot poezenhotel

Al twintig jaar heeft Lydia haar eigen kapsalon in het pittoreske Roesbrugge. Vijf jaar geleden is ze daarbij haar poezenhotel ‘Bie de Kattemadam’ gestart. Lydia: “Ik kreeg veel vraag van mensen in het kapsalon of ik niet op hun poes wilde passen als ze bijvoorbeeld moesten worden opgenomen in het ziekenhuis of als ze op reis gingen”.

“Zij konden vaak moeilijk een plaats vinden waar ze terecht konden met hun poezen”, vertelt Lydia. “Daarom leek het mij een goed idee om dat te kunnen doen voor de mensen.” Zo werd de vrijstaande ruimte boven het kapsalon omgetoverd tot poezenhotel.
 
 
Lydia: “Ik heb drie kamers waar de poezen verblijven: de boskamer, de strandkamer en de Provence kamer. We hebben één kamer per poezengezin. Dus heeft de klant één poes, dan zit die poes alleen in de kamer. Heeft ze twee poezen die goed overeenkomen, dan kunnen ze samen in de kamer.”

In Lydia’s poezenhotel is alles voor de katten zoveel mogelijk zoals thuis. “De mensen brengen zelf het eten mee dat ze gewoon zijn te geven aan de katten”, legt Lydia uit. Ook de kattenbakvulling komt mee. “Zo is alles zoveel mogelijk hetzelfde als thuis, zodat de katten zich goed op hun gemak voelen hier.”

“Ik vind katten heel boeiende wezens. Ze zijn heel intelligent,

heel zelfstandig, heel op hun eigen.”
 

Een kapsalon en een kattenpension zijn volgens Lydia perfect te combineren. “Ik bepaal zelf mijn uren. De mensen komen voor hun haar bij mij in het kapsalon. En soms komen ze dan ook met hun kat als ze op reis gaan. Het ene brengt dus een beetje het andere mee.”

Een kat heeft geen baasje, maar wel personeel

Lydia vertelt graag over haar liefde voor katten: “Het is mijn passie, omgaan met katten. Ik vind katten heel boeiende wezens. Ze zijn heel intelligent, heel zelfstandig, heel op hun eigen. Een kat heeft geen baasje, maar wel personeel dat goed voor hen zorgt.”

Zelf heeft Lydia ook heel wat katten. “In het dorp noemen ze mij de kattenmadam”, vertelt ze lachend. “Het is ook niet gebruikelijk dat iemand 21 katten in huis heeft.”
 
 

De katten die bij Lydia wonen zijn geen gewone katten. “Het zijn allemaal een beetje katten met een handicap. Allemaal poezen met een achtergrond, met een rugzakje”, vertelt Lydia. “Deze katten hadden eigenlijk bijna geen kans meer op adoptie, omdat ze bijvoorbeeld een oor of een oog kwijt zijn.”
 

Moeilijk adopteerbare poezen

“Ik heb een beetje een zwak voor poezen die moeilijk adopteerbaar zijn, omdat je weet dat hun verhaal daar misschien ook wel eindigt”, vertelt Lydia. “Veel mensen willen een perfecte, intacte poes adopteren, maar geen poes waar veel werk aan is of waar heel veel zorg aan is”, legt ze uit. “Ik stop daar graag mijn tijd en mijn energie in.”

Lydia: “Vroeger gebeurde het wel dat mensen gewoon hun poes kwamen dumpen aan mijn voordeur. Gewoon in een kartonnen doos of in een zak. Ja, dat is erg. Ik kan mij dat niet inbeelden dat ik dat zelf zou doen.”
 
“Ze komen van een niet zo mooi leven, maar je kunt ze nu wel

een heel mooi leven geven. Een nieuw hoofdstuk.”
 
Een eenzaam kattenvrouwtje is Lydia zeker niet. Lydia: “Ik woon samen met mijn man Patrice en onze 21 katten en 2 honden. Ik heb gelukkig een partner gevonden die ook heel graag dieren ziet en die ook een groot kattenvriend is. Tussen mijn man en de katten, dat is niet mogelijk om te kiezen. Ik zie ze allemaal even graag!”
 
  

Polleke

Een van de katten die Lydia geadopteerd heeft, is Polleke. Lydia’s man Patrice vertelt: “Polleke is gevonden in een kippenkwekerij, waar hij hard toegetakeld geweest is door de kippen. Die hebben een oog uitgepikt, een oor afgepikt. Hij had een gebroken poot en een gebroken staart.”

Lydia: “Hij had ook een hele dikke buik, want hij moest mais eten van de kippen. Kippenvoer. Ik moest iedere dag zijn buik masseren om die mais eigenlijk uit zijn buik te kunnen krijgen. Maar dat is allemaal goed gelukt.”

“Na een aantal maanden is alles goed genezen en hij is eigenlijk heel levendig”, vertelt man Patrice. “En een hele lieve poes geworden”, vult Lydia aan. “Voor ons is het ook fijn dat je weet, ja, ze komen van een niet zo mooi leven, maar dat je ze nu wel een heel mooi leven kunt geven. Een nieuw hoofdstuk.”

Naast Polleke wonen er nog veel meer geadopteerde poezen bij Lydia en Patrice. “Iedere poes heeft zijn eigen verhaal en het zijn allemaal afzonderlijke persoonlijkheden. Net zoals bij mensen eigenlijk, allemaal verschillend”, vertelt Patrice.
 

Thuis studeren voor dierenartsassistente

“Ik heb gestudeerd voor Dierenartsassistente”, legt Lydia uit. Dat ze terug is gaan studeren was voor de kattenliefhebster niet evident. “Plots kregen wij bericht van de Belgische overheid voor dierenwelzijn. Iedereen die werkt met dieren zou een diploma moeten hebben om verder te mogen blijven werken”, vertelt ze. “Ik ben kapster, dus ik had het diploma Dierenzorg of Dierenartsassistente niet.”
 
 

Lydia greep de coronacrisis aan om terug te gaan studeren. “Ik heb er in de coronaperiode mijn werk van gemaakt om dat diploma zo vlug mogelijk te behalen. Dat was voor mij het ideale moment om een opleiding te kunnen volgen”, zegt ze. “Het kapsalon was dicht en ik had ook geen poezen in het poezenpension omdat er niemand op reis mocht."
 

“Ik had al veel ervaring in de praktijk, maar de theorie ontbrak er nog wat aan.

Dus het was belangrijk voor mij om die kennis nog op te doen.”
 

Zo ging Lydia dus aan het werk om haar poezenhotel te kunnen behouden. “NHA was de enige die eigenlijk een thuisstudie aanbood”, vertelt ze. “De opleiding Dierenartsassistente sprak mij het meeste aan vanwege het medische stuk dat erbij kwam kijken. Ik heb al veel ervaring met mijn eigen poezen, omdat zij ook vaak heel erg gekwetst waren of ziek waren toen ze bij mij kwamen. Het was dus van belang voor mij om nu ook een keer de theorie te leren.”  
 

In drie maanden een diploma behalen

Lydia rondde de opleiding zeer snel af: “Het was een opleiding die me goed lag. Ik heb de studie in drie maanden afgerond. Ik vond het bijzonder leuk. Ja, ik was er echt gebeten door.” Gemiddeld doen cursisten 12 maanden over de Dierenartsassistent opleiding van NHA, die door het Vlaamse departement van Dierenwelzijn erkend is.
 
 

“Je moest er altijd voldoende met je hoofd bij zijn, maar het viel heel goed mee. Ik kon iedere dag studeren van ’s morgens tot ’s avonds. Het was heel fijn om dat thuis te kunnen doen omdat je kunt studeren wanneer je wilt”, vertelt Lydia. “Je hebt ook geen verplaatsing ergens naartoe, dus je verliest geen tijd.”

 
“Ik vond de opleiding bijzonder leuk. Ja, ik was

er echt gebeten door.”
 

“Ik vind de opleiding van NHA zeker een aanrader. Gewoon de kennis die ik opgedaan heb, is heel goed. Ik kan nu de nodige kennis toepassen in het poezenhotel", vertelt Lydia. "Soms zijn er ook katten die medische hulp nodig hebben. Die pilletjes moeten krijgen voor hun hart of die bloedverdunners toegediend moeten krijgen. Of als ik een keer een kat heb die diabetes heeft, dat ik kan spuitjes toedienen”, legt ze uit.

“Zo’n studie is dan van belang. Je kan dan ook beter begrijpen hoe iets werkt. Als je insuline toedient weet je waarom je dat doet en wat er dan gebeurt met het lichaam”, legt Lydia uit. Tegenwoordig komt het zelfs voor dat dierenartsen uit de regio hun klanten doorsturen naar Lydia voor hulp met hun herstellende kat.
 
 
 

Een lichtpuntje zijn in veel poezenlevens

Als het aan Lydia ligt, gaat ze nog vele katten helpen. Met haar eigen kapsalon en kattenpension heeft ze al veel bereikt. “Mijn leven is eigenlijk al een droom. Ik doe wat ik graag doe, ik doe mijn job heel graag”, vertelt Lydia.

Maar een droom heeft ze zeker nog: “Ik wil graag nog voor veel poezen een lichtpuntje zijn in hun leven. Dat ik hier nog veel poezen over de vloer mag krijgen, dat ik er nog veel kan verzorgen.”